Niemedyczne forum zdrowia

Czyli, że mimo dbałości o zdrowie, wraz ze starzeniem się, w końcu toksemia jest nieunikniona?

Nie da się uniknąć śmierci.

Smierć ze starości to śmierć z powodu z toksemii? Czy to jest równoznaczne?
Natura zaprogamowała starość i śmierć jako zatrucie toskynami?

Śmierć ze starości to śmierć ze starości. Zdefektowane komórki (z jakiegokolwiek powodu), a zwłaszcza obumarłe komórki, uważamy za toksyny. Śmierć ze starości i toksemia to nie są pojęcia równoznaczne.Toksemia jest możliwa także w młodym wieku. Równoznaczność to wymienność pojęć w obie strony. Toksemia nie jest śmiercią ze starości, śmierć ze starości nie jest toksemią.

Natura zaprogramowała starość i śmierć jako swoisty proces starzenia - toksyny w tym procesie pojawiają się niejako przy okazji. Gdyby w procesie starzenia - hipotetycznie i teoretycznie - komórki nie obumierały tylko np. znikały, "wyparowywały bez śladu", stosowały jakąś formę anihilacji, czyli nie odkładały się w formie toksycznych złogów, to śmierć i tak by nastąpiła.

To oczywiste, ze śmierć ze starości musi nastąpić. Zastanawiam się tylko jak to przebiega u zdrowego człowieka (lub może po prostu właciwie dbającego o zdrowie). Czy słusznie obumarłe ze starości komórki uznajemy za toksyny? Co się z nimi tak naprawdę dzieje?
W przyrodzie inaczej wyglada śmierć zdrowych osobników ze starosci a inaczej takich, którym coś zaszkodziło, cos je zatruło, zachorowały. Zdrowe zwierzęta umierając ze starości nie walczą o życie. Umierają spokojnie. Chore natomiast, nawet stare - walczą.
Czy ktoś ma jakąś wiedze na ten temat? Biorąc na przykład pod uwagę wykłady Liptona o porozumiewaniu się komórek, przekazywaniu informacji, energii - czym jest starość i śmierć organizmu? Jest zależna od teksemii czy też może nie mieć z nią związku?

Mój chory pies odszedł z godnością. O nic nie walczył. Odnosiłam wrażenie, że jest całkowicie pogodzony ze swoim stanem. To ludzie tworzą dramaty z niczego.

Dramatem ludzi starszych przed zejściem nieodwracalnym - nie jest to, że czują się staro - ale wręcz odwrotnie, że czują się młodo duchem, a ciałem niekoniecznie...

Więź zwierzęcia z opiekunem jest czymś szczególnym. Moja ośmioletnia schorowana, umęczona chorobą nowotworową sunia po prosu czekała jakby na moją "zgodę" i moje poddanie wobec jej choroby. To ja przez swoją walkę z chorobą dostarczyłam jej niepotrzebnego cierpienia. Rozstanie było dla mnie ciężkie, ale przyniosło psicy wielką ulgę.
Egoizm pozostających przeszkadza w godnej i spokojnej śmierci odchodzącym, a szczególnie tym w chorobie.

Mnie raczej interesuje to, co się dzieje wewnątrz organizmu, między komórkami.
Filozoficzny aspekt śmierci też jest ciekawy, ale mnie bardziej interesuje ten biologiczny i energetyczny.
Możliwe, że nikt nie zna odpowiedzi na te pytania. W sumie ciekawe, jak mało wiemy o śmierci. To jest jedyna całkiem pewna rzecz w życiu, a nasza wiedza o niej jest nikła.