Niemedyczne forum zdrowia

Powięzie są to cienkie, elastyczne błony, zbudowane ze ściśle utkanych włókien kolagenowych, otaczające poszczególne mięśnie szkieletowe, grupy mięśni oraz całą mięśniówkę ciała. Ich zadaniem jest utrzymanie kształtu mięśni oraz ich osłona. Przerwanie powięzi powoduje wypłynięcie mięśnia, zwane przepukliną powięziową.

Powierzchnie powięzi z obu stron wyścielone są błoną surowiczą, wydzielającą płyn surowicy z dodatkiem niewielkiej ilości nadającej mu lepkość mucyny, dzięki czemu ów płyn nie ścieka do jam ciała, lecz utrzymuje się na ścianach powięzi. Tym sposobem powierzchnie powięzi uzyskują poślizg umożliwiający przesuwanie się względem siebie, a także względem okostnych i innych tkanek.

Nagromadzenie toksyn w powięziach powoduje utratę elastyczności, a także, wskutek utraty poślizgu, wzmożone tarcie. W początkowej fazie objawy narastają powoli, więc są trudne do uchwycenia, i w zasadzie jedynym namacalnym dowodem, że proces osadzania toksyn w powięziach trwa, są bóle mięśni, występujące pod wpływem ucisku. Z upływem czasu, wskutek odkładania się w powięziach coraz większej ilości toksyn, występuje zesztywnienie mięśni, utrudniające swobodne poruszanie się, a także bóle kończyn.

W stadium zaawansowanym można palcami wyczuć wyraźne pogrubienie powięzi, które przypominają powrozy nałożone na cienkie, zanikające mięśnie nóg oraz rąk. Charakterystycznym objawem tego etapu degeneracji powięzi jest nieporadność ruchowa. Przede wszystkim jest to powłóczysty (szurający) chód – bez unoszenia nóg w kolanach; chodzenie na wyprostowanych nogach przy użyciu wyłącznie stawów biodrowych, które, w wyniku nadmiernej eksploatacji, szybko ulegają uszkodzeniu. Spośród innych objawów degradacji powięzi można wymienić trudności w wykonywaniu nieskomplikowanych czynności, takich jak wstawanie z krzesła, szczególnie niskiego fotela, albo przy wysiadaniu z samochodu.

W końcowej fazie, proces degeneracji powięzi nieuchronnie prowadzi do uwiądu mięśni, a więc nieporadności kojarzonej ze starością, z którą w rzeczywistości ma tyle wspólnego, że wraz z upływem czasu wzrasta ilość toksyn gromadzonych w powięziach.