Niemedyczne forum zdrowia

Nie rozumiem ani celu umieszczenia tego cytatu, ani jego "logiki".

" Jeśli twoje dziecko złapie infekcję, gorączka, która temu towarzyszy, jest zbawieniem, nie tragedią. (...) Wzrastająca temperatura ciała oznacza, że proces leczenia został przyspieszony. Jest to powód do radości, nie do zmartwień".
                                                 Dr Mendelsohn

Przeczytaj, a zrozumiesz;

 - http://portal.bioslone.pl/istota-chorob-infekcyjnych/goraczka

Ja to rozumiem, nie rozumiem tylko wpisu Mistrza, może mam blackout.

Podejrzewam, iż celem wpisu jest rozwianie wątpliwości rodziców, którzy nie do końca wiedzą, co począć w obliczu wystąpienia gorączki u swojego dziecka. Zaś logika jest zawarta w każdym następującym po sobie zdaniu w postaci uzasadnienia mechanizmu działania gorączki i reakcji organizmu.


Ja z kolei nie rozumiem powyższego wpisu...

Myślę, że kontrowersję może wzbudzić przytaczanie przez Mistrza słów, w których proponuje się podawanie leków przeciwgorączkowych.

Ja bym nie podała paracetamolu i nie przy 38,5 stopnia. Przy 40-stu może podałabym ibuprofen.

Autor opracowania sprytnie sam sobie zaprzecza. Uważa, że gorączka jest dobra dla organizmu, ale na wszelki wypadek można ją zbić.

Czyli jednak nielogiczne.

Ja raz jeden zbiłam córeczce gorączkę, spanikowałam, bo miała powyżej 41 stopnia. Dostałam nauczkę, przez kolejnych kilka dni walczyłyśmy, bo gorączka nie spadała w ogóle i utrzymywała się w granicach 39,9- 41,7. Po raz pierwszy nam się to zdarzyło, do tej pory nigdy nie zbijałam gorączki i nawet kiedy gorączka dochodziła do 41 stopnia, nie ingerowałam i dziecko było zdrowe następnego dnia.

Kiedy podałam lek, cała sytuacja skończyła się antybiotykiem. Dostała antybiotyk po raz pierwszy i w konsekwencji podania ibuprofenu właśnie. Obiecałam sobie po tej sytuacji, że już nigdy nie poddam się strachowi. Córeczka kilka miesięcy później znowu dostała gorączki. Znam swoje dziecko i wiem, jak do tej pory przechodziło choroby, bez ingerencji farmakologicznej, a jak skończyła się sytuacja z podaniem leków. Temperatura tym razem rosła i spadała aż osiągnęła wreszcie 41,7 stopnia, następne pomiary się nie udały, bo termometrowi skończyła się skala, pokazywał tylko z wykrzyknikami "high", ale mała nie miała drgawek, spokojnie oddychała i spała, wiec postanowiłam wstrzymać się z okładami.
Temperatura zaczęła spadać po ok. 30 sekundach. Mała rano wstała pogodna i bez gorączki.

Mnie się jeszcze nie zdarzyło zbijać dzieciom gorączki, ani podawać antybiotyku, ale przyznam, że przy 41,7 stopnia pewnie bym zbijała... chociaż to tylko gdybanie, bo nie wiadomo. Już sporo widziałam u mojego starszego syna i spokojnie przeczekaliśmy.

U moich dzieci gorączka dochodziła najwyżej do 40 stopni i nigdy jej nie zbijałem, ale taki odważny jak Kredka to nie jestem. Wiem natomiast, że po przebytej chorobie dzieci (bez lekarstw oczywiście) człowiek napawa się satysfakcją i dumą. Brawo Kredko.

To prawda, satysfakcję miałam ogromną i już chyba niczego się nie boję. Przeżyliśmy bez ingerencji farmakologicznej odrę i krztusiec, mimo że lekarz śmiercią nas straszył a teraz jeszcze ta gorączka.
Przyznam, że mimo tych pojedynczych "chwil grozy", nigdy nie czułam się pewniejsza zdrowia swoich dzieci. Biosłone rules!

Gratuluję nerwów (stalowych jak na kobietę), u mojej żony od razu pojawia się taka panika, że nie dałaby mi czekać bezczynnie przy takiej temperaturze.

http://www.racjonalista.pl/index.php/s,38/t,40319

"Wywoływanie gorączki"... człowiek wpada z jednej skrajności w drugą. Ci, którzy na tym forum czekali na infekcje prozdrowotne doskonale wiedzą, jak niełatwo mobilizuje się "ogłupiony chemią, alergiami, itp." organizm do odchorowywania, a naukowcy będą od tak z mety na raz, dwa.