Niemedyczne forum zdrowia

Przeoczyłem o kilka dni datę urodzinową ale mimo wszystko myślę że warto wspomnieć o tej ważnej dla mnie dacie :)

To już dwa lata z MO, wiem że jeszcze sporo w moim organizmie do naprawienia ale jak przypominam się co działo się z moim zdrowiem dwa lata temu, ech szkoda gadać.

Może nie będę się rozpisywał co dokładnie zostało wyleczone, ale wspomnę o najważniejszym czyli przemianie która zaszła w mojej głowie :)
2 lata temu jak pierwszy raz przeczytałem o MO stwierdziłem że to nie dla mnie, że ja potrzebuje coś co będzie działać ekspresowo, jakiś antybiotyk lub coś w tym rodzaju.
Wtedy jeszcze nie wyobrażałem sobie walki o zdrowie bez wsparcia medycyny akademickiej. Z Czasem kiedy zacząłem pić MO, mimo wszystko nie potrafiłem zrezygnować z wszelkich suplementów, detoxu, witamin, chromu, z czasem myślałem o paraprotexie (naszczęście finanse mi na to nie pozwoliły).

Dziś jestem "czysty" :) Bez antybiotyków, supli i innych medykamentów, tylko MO (lub PMO) i koktajle :)
Za to wam wszystkim dziękuje

Moje dwa lata już za chwilkę, a ja nie od dziś czuję ogromne zmiany.
Nie mogę się nadziwić, że od dłuższego czasu nie pojawia się u mnie myśl: zmęczenie. Prawda, że jestem młoda i nikogo to nie powinno dziwić. Jednak jeszcze 2,3,4,5,6,7,8 lat temu odczuwałam chroniczne zmęczenie. Dochodziłam do domu z zakupami i jak pomyslałam, że muszę jeszcze to wszystko przerobić, gotować, sprzątać, siadałam przed telewizorem i "zbierałam" się do tej roboty, ciągle myśląc, że nie chce mi się. Ostatnio robota pali mi się w rękach, jedno kończę i już myślę, że zrobię to i to, i w dodatku chce mi się :)

Tak, pamiętam Twoje pierwsze posty na forum - oj, trudno Ci było z powodu dolegliwości, a jeszcze trudniej - zrozumieć, co i jak należy robić. Znalazłam taki kwiatek:

Zapewne od dawna nie stosujesz tych wszystkich kapsułek, mam nadzieję?
Poza tym, jak pamiętam, ciągle chciałeś przybrać na wadze, a ja  nie rozumiałam, czego chcesz od swojej idealnej wagi. Eksperymentowałeś także, mimo braku czasu, w kuchni.
Z okazji rocznicy narodzenia się do nowego życia  :happybday:

Oczywiście wszystkie te kapsułki już dawno poszły w odstawkę, trudno mi było na początku zrozumieć że da się bez nich żyć :)
Czekam na kolejne sukcesy, szczególnie w zdrowieniu :)

Gratuluję Ci Pewu! Pamiętam Twoje nawracające infekcje przeziębieniowe. Zdajesz sobie obecnie sprawę - z jakich przyczyn były te chroniczne infekcje? ;)

Oczywiście że sobie zdaje :) Dodatkowo potrafię się z nich cieszyć, no może nie wtedy jak trzymają za długo i często wracają :)

Pewu, ja również tak jak Olimpia, zapomniałam już co to zmęczenie. Tylko czasu już mi nie wystarcza, żeby zrealizować wszystkie swoje marzenia.... Bo mam ich coraz więcej i wszystko mi się chce!  :clap:
Też po raz pierwszy w życiu cieszę się z infekcji  :thumbup:

Ja też już nie muszę odpoczywać w środku dnia. Kiedyś łamało mnie około godz. 14, teraz cały dzień wypełniony i zazwyczaj do wieczora jestem aktywna, a przecież lata nieubłaganie lecą. Siedem lat temu czułam się jak znerwicowana staruszka. Problemem było wstanie z łóżka i wykonywanie zwykłych obowiązków,zupełna niemożność myślenia, uczenia się. A teraz muszę się pochwalić, że realizuję marzenie swojego życia - buduję mały domek na urokliwej działce na wzgórzu,otoczony polami (mimo, że działka leży w mieście). Mam już fundamenty, w tym roku będzie stan surowy. Przez ostatnie 3 lata sama przebrnęłam przez różne problemy prawne, urzędowe związane z działką i budową. Nawet załatwiłam drogę do działki, sąsiadka mówi, że idę do przodu jak czołg. Ja sama się dziwię, bo nie przypuszczałam, że potrafię tyle załatwić. Kiedyś pisałam, że leżąc w szpitalu na zatoki( miałam 10 lat)dostawałam ogromne ilości antybiotyków, które spowodowały uczulenie i opuchliznę wątroby. Ze szpitala wróciłam ze zmienioną psychiką, wszystkiego bałam się, byłam niepewna siebie. Teraz mam 48 lat i dopiero teraz zaczynam się zmieniać, zaczynam być sobą. W końcu nie boję się wypowiadać własnego zdania, nie staram się wszystkim przypodobać i być grzeczną dziewczynką. Coś się odblokowało a czekałam na to kilkadziesiąt lat. Czuję, jakby coś ze mnie kiełkowało, jakaś siła i chęć walki. Myślę, że jeszcze nie powiedziałam ostatniego słowa...

Oliwka! Cudownie jest czytać takie wyznania jak Twoje. Aż łezka się zakręciła w oku....
Mam wrażenie jakbym czytała o sobie, chociaż jestem od Ciebie ciut młodsza.

Ja też przyłączam się do podziwó. W zasadzie to nie ważne co napiszę, chciałem tylko dać głos że bardzo dobrze cię rozumiem. No i gratuluje powrotu do normalności.

. Lepiej późno niż wcale. Gratuluję. Przyznam się, że wzruszają mnie takie wyznania.