Ciało energetyczne

[Tomasz_Dangel]

może są takie doraźne metody radzenia sobie na co dzień z nieśmiałością, czy poczuciem samotności

Oczywiście, że są. Ja np. byłem w dzieciństwie b. nieśmiały. Miałem kompleksy na punkcie swojego wyglądu i sprawności fizycznej. Czerwieniłem się w szkole. Wstydziłem, gdy chciałem umówić się z jakąś dziewczyną, która mi się podobała.
Pamiętam wielką tremę, gdy wygłaszałem swój pierwszy referat na konferencji, broniłem doktoratu, itd.
Dzisiaj jestem zupełnie inny. To ja onieśmielam innych ludzi. Bez jakiejkolwiek tremy występuję publicznie, np. w TV.
Przechodzimy w życiu kolejne etapy rozwoju. Dzięki temu zmieniamy się. Trzeba nad sobą pracować.
Podam tylko jeden przykład. Jest proste, ale b. trudne ćwiczenie, które pamiętam z warsztatów nt. komunikacji. Dwie osoby siadają naprzeciw siebie i w milczeniu patrzą sobie w oczy. Spróbuj. Umiejętność utrzymywania kontaktu wzrokowego jest niezwykle ważna w kontaktach z ludźmi.
Pamiętaj, że w kontaktach z ludźmi ważniejsze jest słuchanie niż gadanie. Jeżeli będziesz dobrym słuchaczem, ludzie będą za Tobą przepadali. To była metoda Ryszarda Kapuścińskiego (on tylko słuchał, mówił niewiele).

Czym innym jest poczucie samotności. Ludziom wrażliwym i inteligentnym towarzyszy ono przez całe życie. Należy się do tego przyzwyczaić i polubić. To taki egzystencjalny niepokój. Cecha homo sapiens. Prawdopodobnie wynika z poczucia własnej inności.
O samotności można pisać książki. http://pl.wikipedia.org/wiki/Sto_lat_samotno%C5%9Bci

[Strzyga]

Wampirami energetycznymi, czyli złodziejami bioplazmy, są zazwyczaj żywi ludzie. Z reguły są to oportuniści o silnej osobowości, których organizmy bez trudu mogą wyprodukować dostateczną ilość bioplazmy, ale wolą zabierać ją innym, jeśli tylko nadarzy się okazja. W tym miejscu warto podkreślić, że dzieje się to niezależnie od woli wampirów energetycznych, którzy zazwyczaj nie zdają sobie sprawy, że ściągają od innych bioplazmę.

http://portal.bioslone.pl/cialo_energetyczne

To jest oczywiście, że prawda. Ale uzbieram siły by się przed tym bronić. Już zbieram. Potrzeba dużo dobrej wiary i zgłębienia w swoją duszę, poznania podświadomości, by chronić się przed nimi. Bo wszystko jest w nas.

[Kamil]

Ja tam nie potrzebowałem żadnego zgłębiania się w swoją duszę.

Bo wszystko jest w nas.

I czym jest "to wszystko"?

[Strzyga]

Wszystko to wszystko. Cały wszechświat. Energia. Potencjał.

Ja potrzebuję. Lepiej mi, gdy mam dostęp do sedna siebie.

[Kamil]

To teraz rozumiem, że piszesz tylko i wyłącznie sama za siebie.

[Strzyga]

To teraz rozumiem, że piszesz tylko i wyłącznie sama za siebie.

Tak. A potencjał jest w nas, w ludziach.

[Yasmine]

Strzyga, bardzo mądrze napisałaś, ja ciągle o tym zapominam, zresztą większość ludzi o takich sprawach nie myśli. My tu ciągle piszemy o zdrowiu, braniu zdrowia we "własne ręce", i bardzo dobrze.
Jednak chcę tutaj zwrócić uwagę, że każdy ma możliwość wziąć swoje życie i swój los "we własne ręce".

To od nas będzie zależało, jakimi będziemy ludźmi i kim będziemy, czy mimo różnych warunków i okoliczności w jakich się znajdujemy tu i teraz (nieraz mogłoby się zdawać, że beznadziejnymi), potrafimy odnaleźć w sobie siłę i moc, aby stać się tym kim chcemy.

Kiedyś w liceum moja polonistka, którą do dzisiaj bardzo szanuję, powiedziała, że mogę zostać kim tylko chcę, że nie zdziwiłaby się, gdybym w przyszłości dostała nagrodę Nobla! Najpierw myślałam, że żartuje, ale ona mówiła całkiem serio. To był dla mnie wstrząs i przełom w moim życiu, pomyślałam sobie...A właściwie czemu nie? Przecież inni wielcy ludzie, to też przecież "tylko ludzie", też muszą jeść, spać, załatwiać potrzeby fizjologiczne, też mają problemy, przeżywają różne tragedie, nie są doskonali, a jednak w jakiejś dziedzinie stają się wybitni...Tak naprawdę każdy ma możliwość wziąć swoje życie "we własne ręce".

Od tej pory, kiedy sobie to uświadomiłam, uzmysłowiłam sobie, że nie ma takiej siły, przez którą nie mogłabym osiągnąć tego, czego chcę.
Czasami w ciągu życia zmieniają mi się priorytety, cele, co innego jest dla mnie ważne. I chociaż nagrody Nobla nie zdobyłam (Chociaż wszystko jeszcze przede mną ), to mam świadomość, że sama kreuję swój los, wszystko, to co robię ma swoje konsekwencje, dobre dla mnie, bądź złe.

Myślę, że najważniejsza sprawa to odpowiedzialność. To, aby wziąć odpowiedzialność za siebie, (czasem też za innych ludzi), za swoje słowa i czyny. To się chyba nazywa dorosłość .      

[Mewa]

Ktoś z Was ma ładną, ciekawą i bardzo silną energię. Podobną trochę do pana Słoneckiego. Podejrzewam inną osobę, bo to energia dla mnie przyjazna. I chciałam napisać, że zauważyłam, i chciałabym dowiedzieć się któż to taki.

[Namidairo]

Ktoś z Was ma ładną, ciekawą i bardzo silną energię. Podobną trochę do pana Słoneckiego. Podejrzewam inną osobę, bo to energia dla mnie przyjazna. I chciałam napisać, że zauważyłam, i chciałabym dowiedzieć się któż to taki.

To jestem ja, przejrzałaś mnie! Ukrywałem się od samego początku.

[scorupion]

Ktoś z Was ma ładną, ciekawą i bardzo silną energię. Podobną trochę do pana Słoneckiego. Podejrzewam inną osobę, bo to energia dla mnie przyjazna.

Jak przyjazna, to nie pan Słonecki hehehe. Pewnie ja.

[Mewa]

To był oczywiście Namidairo .

To jest oczywiście, że prawda. Ale uzbieram siły by się przed tym bronić. Już zbieram. Potrzeba dużo dobrej wiary i zgłębienia w swoją duszę, poznania podświadomości, by chronić się przed nimi. Bo wszystko jest w nas.

Strzyga, jak jeszcze nie stosujesz, to zacznij tworzyć sobie energetyczny mur ochronny. Znajdowanie siły w sobie jest potrzebne, ale trudno o to, jak ktoś jest stale poddany negatywnym oddziaływaniom, i od dłuższego czasu. Co innego jak ktoś już tę siłę/odporność posiada i nagle trafi do wampirycznego otoczenia, a co innego, kiedy dopiero trzeba ją tworzyć. To jak budować dom, z którego ktoś co chwilę wyciąga cegły. Trzeba się od tego odciąć. Ułatwisz sobie zadanie zapewniając sobie taką ochronę i nie będziesz niepotrzebnie tracić energii.

[Brer]

Panie Józefie, ilekroć czytam ten artykuł, intryguje mnie zwrot: "wiem o czym piszę".

Jest ryzykowne dla autora literatury popularnonaukowej zajmowanie się duchami. I to na dodatek w sposób rzeczowy. Najwygodniej przyznać niedowiarkom, że one nie istnieją, i mieć problem z głowy. Tyle że to nieprawda, bowiem duchy istnieją, i to całkiem realnie. Pewnie zapytacie teraz, czy autor spotkał się z nimi, skoro z takim przekonaniem zapewnia o ich istnieniu. Odpowiedź jest twierdząca; wiem o czym piszę.

Z pewnością nie tylko ja, ale i inni forumowicze chcieliby poznać Pana własne doświadczenia w tej materii.

[Gibbon]

Może jakaś literatura warta polecenia.